به نقل از «تسنیم»

مربی گرایی: برادرم قبلاً هم فن سنجاب پرنده را زده بود اما امتیازش را نداده بودند/ اشک پدر و مادرم درآمد

تاریخ انتشار: ۱۲ مرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۷۱۰۰۵۳

مربی برادران گرایی می‌گوید که برادرش قبلا هم از این فن هیجان‌انگیز سنجاب پرنده در مسابقه رسمی استفاده کرده بود، اما داور آنجا امتیازی به او نداد. - اخبار ورزشی -

حسین گرایی در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، درباره فن هیجان‌انگیزی که برادرش محمدعلی گرایی در مبارزه‌ روز گذشته المپیک 2020 توکیو روی حریف کرواسی اجرا کرد، اظهار داشت: این فن را فکر می‌کنم حدوداً 10 سال پیش بود که یک کشتی‌گیر خارجی روی کشتی‌گیر ما در مسابقات اجرا کرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

علی این فن را دوست داشت و اتفاقاً در یک تورنمنت این فن را به کیم زد، خیلی هم قشنگ‌تر از دیروز زد، اما در آن مبارزه پوئنی به علی ندادند. اتفاقاً سنجاب پرنده را به نام فالکون (شاهین) ثبت کرده‌اند.

برادر ارشد محمدعلی و محمدرضا گرایی با اشاره به اینکه علی در شرایطی از این فن استفاده کرد که کشتی را باخته و تایم کمی برای جبران در اختیار داشت، تأکید کرد: اینجا هم علی به موقع از این فن استفاده کرد. این کارها هم فقط از او برمی‌آید. او آدم را حسابی استرس می‌دهد و بعد به وجد می‌آورد. وقتی علی عقب افتاد حال‌مان گرفته شد، اما این فن را که زد، اشک پدر و مادرم درآمد و انگار جانی دوباره به خانه ما تزریق شد.

او که برادرانش را در شیراز تمرین می‌دهد، در مورد چرایی باخت گرایی در مبارزه نیمه نهایی تصریح کرد: حریف مجارستانی به عقیده من خوب آنالیز نشده بود، ضمن اینکه مربیان هم زود چلنج کردند. بدن بچه‌ها لاکتیکی بود. این بدن در مسابقه جهانی جوابگو نبود. علی وزنی هم کم نکرده بود که بدنش لاکتیکی شده باشد، ولی او شاید 30 درصدِ خودش بود. کشتی‌گیر کوبایی که حریف اول علی در المپیک بود، در حدی نبود که از او امتیاز بگیرد. بدن سایر بچه‌ها را هم که می‌دیدیم، همینطور بودند.

حسین گرایی با اشاره به اینکه رضا روحیه خوبی دارد و می‌تواند روی سکو برود، گفت: باخت علی هرچند ناراحت‌کننده بود، اما روی رضا تأثیر منفی نمی‌گذارد. بعد از کشتی علی، با رضا تلفنی صحبت کردم. شرایط وزنی‌اش را کنترل کرده بود. او می‌داند در آوردگاه المپیک، هر کسی خوب بجنگد و کمتر اشتباه کند، مدال می‌گیرد.

برادر ارشد علی و رضا گرایی در مورد اینکه چرا خودش کشتی را ادامه نداده، گفت: من و علی با هم کشتی را از یک جا شروع کردیم. من دو سال از او بزرگتر هستم، رضا هم دو سه سال بعد از ما شروع کرد. اوزان کشتی تغییر کرد و این برای من که وزن کم می‌کردم، اصلاً خوب نبود و از این اتفاق لطمه خوردم. حالا امیدوارم که علی و رضا بیشتر از این ما را صاحب افتخار کنند. ما که امیدواریم خدا هم کمک کند تا بچه‌ها نتیجه عرق ریختن‌ها و تلاش شبانه‌روزی‌شان را بگیرند.

المپیک 2020 توکیو| لقب ویژه اتحادیه جهانی کشتی به محمدعلی گرایی

 

انتهای پیام/

منبع: تسنیم

کلیدواژه: کشتی المپیک 2020 توکیو المپیک 2020 توکیو کشتی کشتی المپیک 2020 توکیو المپیک 2020 توکیو کشتی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۷۱۰۰۵۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دولت جمع‌گرا؛ مبنای اقتصاد دستوری

عصر ایران - دولت جمع‌گرا (collectivist state) به دولتی گفته می‌شود که سراسر زندگی اقتصادی را تحت کنترل خود درمی‌آورد. نمونۀ اعلای چنین دولتی، در کشورهای کمونیستی شکل گرفت. یعنی در اتحاد جماهیر شوروی و اروپای شرقی.

مداخلۀ دولت جمع‌گرا در حیات اقتصادی جامعه، بسیار فراتر از مداخلات دولت‌های توسعه‌گرا و سوسیال دموکراتیک می‌رود. این دو دولت اخیر، با هدف راهنمایی یا پشتیبانی کلی از اقتصاد خصوصی در زندگی اقتصادی مداخله می‌کنند. اما دولت جمع‌گرا در واقع اقتصاد را ملک طلق خودش می‌داند.

در شوروی و اروپای شرقی، دولت‌های جمع‌گرا می‌کوشیدند سرمایه‌گذاری خصوصی را کلاً از بین ببرند و به جای آن، اقتصادهایی با برنامه‌ریزی مرکزی، همراه با مدیریت شبکۀ وزارتخانه‌های اقتصادی و کمیته‌های برنامه‌ریزی برپا کنند.

بنابراین آنچه "اقتصاد دستوری" خوانده می‌شود، از راه سیستم برنامه‌ریزی "مستقیم" سازمان یافته بود که در نهایت بالاترین ارگان‌های حزب کمونیست آن‌ را کنترل می‌کردند.

توجیه "جمعی کردن" دولت (یا لغو مالکیت خصوصی به سود نظام مالکیت اشتراکی یا عمومی)، از گرایش بنیادی سوسیالیسم به ارجحیت دادن مالکیت عمومی بر مالکیت خصوصی ناشی می‌شود؛ اما استفاده از دولت برای رسیدن به این هدف، بیش از آنکه ناشی از نوشته‌های مارکس و انگلس باشد، محصول تلقی مثبت از "قدرت دولت" است.

مارکس و انگلس "ملی کردن" را رد نکرده بودند. بویژه انگلس معتقد بود که در دورۀ "دیکتاتوری پرولتاریا" کنترل دولت تا کارخانه‌ها، بانک‌ها، ترابری و مانند آن‌ها گسترش می‌یابد. با این حال این دو اندیشمند کمونیست تصور می‌کردند که دولت پرولتری کاملا موقت خواهد بود و همین که اختلاف طبقاتی از بین برود، این دولت نیز رو به فرسایش خواهد گذاشت.

اما دولت جمع‌گرای شوروی همیشگی و دارای قدرتی فزاینده و بوروکراتیک شد. در زمان حکمرانی استالین، سوسیالیسم به طور کامل با دولت‌گرایی مترادف شد و پیشرفت سوسیالیسم در گسترش مسئولیت‌ها و اختیارات سازمان و تشکیلات دولتی بازتاب یافت.

دولت‌گرایی یا statism که در ایران به "اتاتیسم" مشهور شده، یعنی اعتقاد به اینکه دخالت دولت مناسب‌ترین وسیلۀ رفع دشواری‌های سیاسی یا پدیدآوردن توسعۀ اقتصادی و اجتماعی است. ایمانی ژرف و شاید تردیدناپذیر به دولت، به منزلۀ سازوکاری که با آن اقدام جمعی را می‌توان سازماندهی کرد و به هدف‌های مشترک دست یافت. زیربنای این دیدگاه را تشکیل می‌دهد.

دولت آرمانی اخلاقی، وسیله‌ای در خدمت ارادۀ عمومی تلقی می‌شود. دولت‌گرایی یا استاتیسم کاملا در نقطۀ مقابل آنارشیسم است. در آنارشیسم فرض بر این است که انسان‌ها در غیاب منبع اقتداری به نام دولت نیز می‌توانند همکاری جمعی مطلوبی داشته باشند و به زندگی خودشان سامان دهند. اما دولت‌گرایی مخالف چنین ایده‌ای است.

دولت‌گرایی در سیاست‌های حکومت که زندگی اقتصادی را تنظیم و کنترل می‌کند به روشنی دیده می‌شود. این سیاست‌ها از ملی کردنِ گزینشی و مدیریت اقتصادی (که گاه هدایت خوانده می‌شود) گرفته تا کورپوراتیسم (در هر دو شکل لیبرالی و فاشیستی) و جمع‌گرایی به شیوۀ شوروی را در بر می‌گیرد.

جمع‌گرایی در واقع حد اعلای دولت‌گرایی است. در مارکسیسم، چنانکه گفتیم، دولت‌گرایی ناشی از نگاه مثبت به دولت بود؛ نگاهی که مارکس و انگلس نداشتند. مارکس اصولا دولت را همانند دین و سرمایه، پدیده‌ای منفی می‌دانست که نهایتا باید از بین برود. غایت اندیشۀ مارکس، سرشتی آنارشیستی داشت چراکه بی‌دولتی را تجویز می‌کرد.

اما مارکسیست‌هایی که توانستند حکومت تشکیل دهند، نه تنها دولت را از بین نبردند، بلکه دولت‌هایی فراگیر یا توتالیتر تشکیل دادند که بر همۀ حوزه‌های اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی و سیاسی جامعه سلطۀ کم‌نظیری داشت؛ سلطه‌ای که در تاریخ بشر فقط در نازیسم و تا حدی هم کاتولیسیسم عصر قرون وسطی مشاهده شده. بنابراین collectivism یا جمع‌گرایی در قبال نهاد دولت را می‌توان راهی به سوی توتالیتاریسم نیز دانست.

در زندگی شخصی و اجتماعی (و نه در مقام تعیین ماهیت دولت)، جمع‌گرایی البته در برابر فردگرایی قرار می‌گیرد و لزوما پدیده‌ای منفی نیست. یعنی در بسیاری از موارد، جمع‌گرایی بر فردگرایی ارجحیت پیدا می‌کند و اصولا زمینه‌ساز همکاری بین افراد است. بنابراین جمع‌گرایی اگر رقم‌زنندۀ ماهیت و کیفیت دولت نباشد، پدیده‌ای مذموم نیست.

دولت‌های جمع‌گرا اگرچه مارکسیست بودند ولی برخلاف نظر مارکس، محصول خوش‌بینی به نهاد دولت بودند. ضمنا این دولت‌ها برخلاف غایت اندیشۀ مارکس، خودشان را نهادی موقت و نهایتا زائد در زندگی بشر نمی‌دانستند؛ چراکه اصولا با این فرض تاسیس و فربه شده بودند که بهترین نوع همکاری جمعی انسان‌ها تحت کنترل و هدایت دولت امکان‌پذیر است.

با چنین نگاهی به نهاد دولت، دلیلی برای اعتقاد به اضمحلال و انحلال نهاد دولت به عنوان نشانۀ سعادت و آزادی انسان وجود ندارد و دولت نه تنها شر ضروری نیست، بلکه خیر ضروری است.

 

 

کانال عصر ایران در تلگرام